Oorlogskroniek der stad Aalst 1914-1918

[Alostum]

Geplaatst: 17 Mei 2010 12:55 pm

94 jaar geleden overleed
Joseph Matthieu , geboren op 06-11-1888 in Aalst. Joseph is overleden op 06-12-1914 in Gent, 26 jaar oud.
Notitie bij Joseph: legernr. 102/55.320
klas. VAP 1909
soldaat 2e Linie

wordt vervolgd

mvg. Alostum

[Alostum]

Geplaatst: 18 Mei 2010 12:22 pm

A. Van der Heyden:
DECEMBER 11
Algemene soepbedelingen voor de volwassen behoeftigen en schoolkinderen starten vandaag. De kroezen, aan een koordeken aan de schouder gehangen, dienen alras ook als wapen om onderlinge gevechten te leveren. Ikzelf heb er mee geklopt en er ook builen van gekregen. De Politierechtbank mag weer haar gewone zittingen houden.

mvg. Alostum

[Alostum]

Geplaatst: 18 Mei 2010 12:23 pm

A. Van der Heyden:
DECEMBER 13
Stadsbibliotheek heropend.

mvg. Alostum

[Alostum]

Geplaatst: 18 Mei 2010 12:23 pm

Aalstenaar, Romaan Rogiers is overleden op 17-12-1914 in Nieuwpoort.
Notitie bij Romaan: Soldaat 2 kl BV 1914
6 Linie 2/1

wordt vervolgd

mvg. alostum

[Alostum]

Geplaatst: 18 Mei 2010 12:25 pm

Petrus Van Nuffel hervat zijn kroniek op;

Vrijdag 18 December geschiedde de begrafenis van den politieagent Frans De Veylder (1), den 15 December, in 50 jarigen ouderdom overleden. De bevelhebber kolonel von Kathen woonde, met vier Duitsche politiemannen, de lijkplechtigheid bij, en vergezelde, met de raadsheeren Daens en Boone, het stoffelijk omhulsel naar het kerkhof. Aan de Zoutstraatpoort kwam de treurige stoet een bende Duitsche soldaten tegen, die sparrenboompjes voor hun Kerstmisfeest droegen, en, onder den indruk van het telegram : "De Russen zijn gansch verslagen", daags te voren uit Berlijn gestuurd, luidruchtig zongen ; en de krijgslieden waren voorafgegaan door talrijke snotters uit 't straatje van 't Kalf, van den Zavelput, den koer Van Wynendaele en ander achterbuurten, die lustig keelden :
'k Heb een kakstoel laten maken,
En daar zetten we den Keizer in.
En z'n zeven miljoen soldaten
Die lappen wij den IJzer in.
Marie ! Marie ! Marie !
En van den Duitsch maken wij bouillie !
Den avond vóór Kerstmis was het kiosk ter Groots Markt elektrisch verlicht. Te midden prijkte de Kerstboom. De Duitschers waren in groot getal opgetrommeld, om naar het barakkenmuziek te komen luisteren, doch er heerschte geen de minste geestdrift.

(1) Frans De Veylder, geboren op 20-07-1870 in Aalst. Frans is overleden op 15-12-1914 in Aalst, 44 jaar oud. Frans huwde met Isabella De Mol. Isabella is geboren op 17-08-1871 in Aalst.

wordt vervolgd

mvg. Alostum

[Alostum]

Geplaatst: 18 Mei 2010 12:39 pm

Petrus Van Nuffel:
s' Anderdaags krielde 't in de stad van buitenvolk; alhoewel, bij guur-koud weder, het muziek vóór de Kommandantuur gestadig bleef spelen, was het slot der Kerstmisviering zoo treurig als den vorigen dag. Een groot aantal Elzassers, dien Weinacht toegekomen, gingen vroom ter Sint Martenskerk hun devotie houden. Wat de Aalstenaars betrof, die lachten zich een pint goed bloed, bij het ontvangen der volgende uitnoodiging naar het keizerlijk banket:

Hotel de la Paix
Rue de Berlin
Paris
DINER OFFERT PAR LE KAISER
à l'occasion de la Noël 1914
MENU
Trufles de Namur
Bouillon de la Meuse
Schrapnels à discrétion
Pointes à la baïonnette du 9me
Sauce piquante
Sorbet d'Alboche
Choucroute refroidie
Taureaux de Liège, Sauce saignante
Huîtres bouillantes à la Herstal
Torpilles à l'Anglaise
Bombes à la dynamite glacée
Escargots à la Prussienne
Corbeille de grenades
Pruneaux de Waelhem
Hécatombe Prussienne
Dessert
Déconfiture général.
Maitre d'Hôtel : Lesalliés.

En op de keerzijde der spijskaart:

l'Aigle Impériale et le Roitelet.
Maître Guillaume, sur un arbre perché,
Tenait dans son bec sa formidable armée.
Mais Maître Albert, plein de courage,
Lui tint à peu près ce langage :
« Si votre honneur et votre loyauté vont de pair,
Vous serez le maître de l'univers. »
A ces mots Guillaume ne se sent plus de joie,
Ouvre un large bec, laisse tomber ses soldats;
Mais Maître Albert, très crâne et bravement,
Avec sa petite armée, les avale gentiment.
Voyant cela, Maître Guillaume, plein de colère, lui dit;
Je n'ai pas cru cela de vous, Maître Albert.
Mais Maître Albert, toujours roublard,
Répond: Guillaume, vous êtes trop vantard !
MORALE:
Ne vous fiez jamais aux petits et timides,
Car ce sont bien souvent lesplus intrépides.

Het dagblad De Volksstem was geschorst den Vrijdag 25 September en kwam weer ter pers den 5 November. De Volksgazet bleef weg den 29 Augusti. De Werkman hield den 4 September op te verschijnen en werd herdrukt in de maand November zonder dagteekening. De Politierechtbank, onderbroken sedert den 14 Augusti 1914, hield haar eerste zitting den 11 December, en twee dagen later werd de stadsbibliotheek voor het publiek heropend.
Het laatste oorlognieuws van 1914 deed de ronde : Hevige artilleriegevechten op de Belgische kust (24 November); ernstige verliezen der Duitschers langs de kanten van IJperen (25 November); de Belgische wederstand verplicht den vijand den linkeroever van den IJzer te verlaten (10 December); verwoede aanvallen van ons volk in België en in het Noorden van Frankrijk (18 December); een Engelsch vlieger wierp bommen op een Duitsche loods te Etterbeek (20 December); de Oostenrijkers weken in de Karpaten (22 December); von der Goltz verliet den post van algemeen gouverneur en von Bissing volgde hem op (28 December); de Belgen namen Sint-Jooris bij Lombaartzijde (29 December).
Vanaf den 6 September tot 28 December 1914 werden acht-en-twintig Duitsche soldaten op het kerkhof beaard, waaronder een aantal, die in de Drijsleutelstraat en de Hertstraat ontgraven waren geweest:
1. 6 Sept. Infanterie, Reg. 86, unbekant.
2. 12 „ Mottorradfahrer, Harras, Hannover.
3. 12 „ Ein unbekannter Deutscher Husar.
4. 20 „ Ein unbekannter Deutscher soldat.
5. 22 „ Ein unbekannter Deutscher soldat.
6. 26 „ Unbekant.
7. 26 „ Unbekant.
8. 26 „ Unbekant.
9. 26 „ Unbekant.
10. 27 „ Karl Heise, Hannover, 5. K. L. L R. 73.
11. 27 „ Wehrman Wilhelm Wessel, Hannonover, 8, K.L,I.R. 73.
12. 27 „ Gefreiter Fach Ricklingen, 8 K.LDW. I Reg. 73.
13. 27 „ Ob. Leutnant Karl Kohlenberg, 8Komp. LDW. 1 reg. 73. (Den 3 November moest er, voor rekening van advokaat Sieger u. Simmern, een hovenier aangesteld worden, die het graf zou onderhouden).
14. 27 „ Wehrman Arthur Meyer, 1 Komp.LDW. Reg. 78.
15. 27 „ Ein unbekannter wehrman, LDW.1 Reg. 73.
16. 27 „ LStmann Fuss Fambach, 1 Komp.LST, 1 batt. Hersfeld.
17. 27 „ Reservist Jakob Dorgé Welzleben4 K. R. E. R.2.
18. 27 „ Wehrman Heinrich Mente, Blutlingin 12 KL. I. R. 73.
19. 27 „ Wehrman Heinrich Barnstof, Hannover, 8 K. L. t. R. 73.
20. 29 „ Husar, Reg. 17. Unbekannt. 21. 9 Oet. Soldat Max Gerlein.
21. 9 Oct. Soldat Max Gerlein
22. 9 „ Ives Duchesne Franz, MTR. R, 2.
23. 10 „ Ein unb, soldat, Res. Brig. Bat. 43, 4° Komp.
24. 10 „ Wehrman Wilhelm Smidt Bothfeld, 5 K. LI R., 73.
25. 4 Nov. Hartman Knaak Mühlenhagen, Feld.Art. Reg. 38.
26. 25 Dec. Landsturrnman Hermann Gölzinger,geb. 24-11-1872.
27. 26 „ U. offz. Jakob Gräter Kannstadt, I Komp. LDST., bat. Herb. 148.
28. 28 „ LStman Gottlieb Katz, Remingsheim, 4e K. LDST., bat. Herb. 148.


wordt vervolgd

mvg. Alostum

[Alostum]

Geplaatst: 18 Mei 2010 12:40 pm

A. Van der Heyden:
DECEMBER 24
De Duitsers vieren Kerstavond op de Markt. Muziekuitvoeringen; een dennenboom en elektrische verlichting.

wordt vervolgd

mvg. Alostum

[Alostum]

Geplaatst: 18 Mei 2010 12:41 pm

A.Van der Heyden:
DECEMBER 25
Duitse muziekuitvoering voor de Kommandatuur. De spelers bevriezen van de koude. Die dag verschenen te Aalst de eerste spotschriften (op rijm) op de Duitsers. Bij de christelijke mensen hebben de kinderen hun stalleke ten toon gezet en in de klassen van de katholieke scholen is ook de klassieke kribbe aanwezig. Maar het is een treurige kerststemming. Het is bitter koud en er is een grote schaarste aan kolen. Ook eten is er onvoldoende maar men verdraagt beter de honger dan wel de koude, die de mensen 's avonds reeds vroeg hun bed doet opzoeken.

wordt vervolgd

mvg. Alostum

[Alostum]

Geplaatst: 18 Mei 2010 12:42 pm

Volgend artikel verscheen in “Landsturm” nr.5 van 11 september 1915, het was overgenomen uit “Der deutsche Krieg in Feldpostbriefen” van Joachim Delbrück.





Hierna volgt er vrije vertaling van:

“Belevenissen van een motorrijder – Een veldpostbrief uit de strijd bij Dendermonde en Aalst eind september 1914”

Door die zware dagen ben ik gelukkig heelhuids doorgeraakt. Op 24 september was alles nog goed. Om 2 uur s’nachts was er alarm.
Ik nam al mijn bezittingen samen en met luide motor reed ik door het donkere Brussel, met belangrijk nieuws. Dra zouden we Brussel verlaten, waarheen, dat wisten we nog niet.
Tegen de avond kwamen we aan in Aalst. Vreemd volk, die enkel Vlaams spreken.
We zochten kwartier en rond 11 uur lag ik samen met de Vaandrig, doodmoe te rusten.
Om 4 uur gewekt, op naar Dendermonde, wat volgens de berichten nog niet door de vijand was bezet.
Na veel over en weer gerij, kwam onze infanterie, rond de 1000 man en 4 kanonnen van onze batterij voor Dendermonde aan.
De staf op kop kwam aan een grote boerderij, vanhier uit zouden ze de aanval leiden. Ik behoor nu tot de staf.
Het was tussen 8 en 9 uur de zaterdag, 26 september. Deze dag zal ik nooit vergeten. Men hoorde geen explosies, alles was stil, onze infanterie rukte stil op. Maar plots, fluitende kogels boven onze hoofden, schoten vallen, we zoeken dekking achter de huizen. Enkel overste von S. staat nog op de weg, een ongelooflijk dapper man. “Motorrijder, voorwaarts” roept hij “Naar voren, hoor wat er aan de hand is !”. Ik meld me aan, maar de overste zegt me te houden voor in geval van nood.
Druipend van het zweet komt de andere motorrijder na enkele minuten terug met de melding: “Op de kerktoren een machinegeweer. Men schiet uit de huizen”. Tussen zijn woorden, vliegen de kogels.
De overste roept: “Artillerie – Hauptman”. Onze Hauptman S. met zijn grijze volle baard komt bij hem. Als hij bij de overste is, roept deze “Getroffen” springt op en valt op de grond, een schot door de hand en lichaam.
Onmiddellijk binnen gedragen in een huis en zijn wonden verzorgen. Hij was de eerste.
Twee kanonnen komen eraan, enkele fijne schoten en de kerktoren is er niet meer. Het verschrikkelijk fluiten stopt voor een ogenblik, als onze schoten stil vielen.
Boven ons hoorden we de motor van een vijandig vliegtuig welk onze sterkte opnam. Het vloog te hoog anders hadden we hem neergeschoten.
De overste, de Adjudant en ik en de infanterie gingen de stad in. Wij op kop.
Dan plotseling kwamen er schoten uit de huizen en kelders. Vele kameraden vielen op de grond, gewond of dood. Ik zie nog de geweerloop voor mijn ogen, die uit het tegenoverliggende huis tevoorschijn kwam. Ik riep “Opgelet” en sprong achteruit in een openstaande deur, achter mij viel er een dode. Erover en terugtrekken, langzaam, de overste als laatste.
Vier tot vijf huizen werden nog snel in brand gestoken.
Bevel: “Motorrijder, voor ! Haal twee kanonnen !”.
Vijf minuten later, en de eerste schoten treffen de huizen. Het was op leven en dood. We gingen een zijstraat in en dan begon het.
Acht uren lagen we in dit smal straatje, steeds schietend. Rond 3 uur geraakten we zonder munitie. Ze riepen mij, de munitiewagen stond 4 km verder in veiligheid. Bevel: “Haal twee wagens !”. Vlug vertrok ik. Men hield me voor verloren, maar het lukte me om door te komen, alhoewel ze als gekken op me schoten. Zo snel als ik kon. Twee wagens met munitie vertrokken vliegensvlug, alles wat de paarden geven konden werd eruit gehaald.
Het lukte en de overste drukte me de hand.
Plotseling komt er een auto met waanzinnige stoutmoedigheid eraan en gans rustig stijgt de Generaal-Veldmaarschalk von der Goltz, gouverneur van Brussel uit !
Pas is hij er of breekt een nieuwe aanval uit. De aanval werd door ons geschut afgeslagen, de Freiherr von der Goltz nam zijn IJzerenkruis van de borst en spelde ze eigenhandig op de borst van de geschutsleider. Onze overste krijgt eveneens het IJzerenkruis van de Adjudant van de Generaal opgespeld.
De Generaal neemt afscheid van ons met veel lof en beloofd ons onmiddellijk versterking te sturen.
Daar verder rijden met mijn motor te gevaarlijk lijkt, werd ik als verkenner in een huis gezonden.
6 uur nog steeds geen versterking.
Het bloed stolt bij het zien dat onze beide kanonnen aan de flanken en een hoop soldaten zich snel terugtrekken. Ik loop de trap af en meldt het aan de nog steeds rustige overste. Hij vraagt mij of ik er heen wil rijden om te vernemen wat er aan de hand is.
Het was een dodenrit, doch God zij dank, dacht ik, optimistischer dan allen, die mij het beste toeriepen. Ik schoot weg diep gebogen over het stuur en dacht merkwaardiger wijze aan jullie, wat jullie na aan het doen waren of één van jullie wal aan mij dacht.
Nog maar net op de hoofdbaan braken de schoten op mij los. Kort gezegd: zeven schoten waren raak, twee op mijn motor, de ene in het licht de andere op de zijspiegel en vijf schoten in de zijkant van mijn “Oelrock” die ik open droeg en in de wind flapperde.
Ik sloot bijna mijn ogen, elk ogenblik de dood verwachtend. Het is mij een raadsel, hoe ik er ongeschonden doorkwam.
Kort, ik heb de zaak gered, zonder te bluffen.
Als men mij s’avonds weer zag feliciteerden ze mij, ook de oversten. Alle officieren en de wachtmeester vertelden mij dat de overste mijn naam genoteerd had en een verzoek had ingediend om het IJzerenkruis te krijgen.
Nu verder – We trokken ons terug bij valavond. Onze luitenant had een schot in het been en kon enkel nog maar sturen, 26 van onze paarden waren dood, 18 man gewond, 2 dood. Alles van doden, zwaargewonden en degene die niet meer konden lopen moesten wij tijdelijk achterlaten. Iedereen moest maar voor zich zelf zorgen.
De terugtocht s’nachts was erg moeilijk. E plaatsen die wij overdag doorkruist hadden, waren nu bezet. En wij, 200 man sterk, konden niets anders dan er in een wijde boog omheen trekken.
God zij dank was het een donkere nacht. Stil ging het langs veldwegen, in wijde bogen omheen die plaatsen, over treinsporen terug naar de hoofdbaan.
De paarden trokken hard, daar waar er zes voor elk kanon waren, bleven er nu nog maar twee of vier over.
En dan de wegen ! Mijn motor bracht me bijna tot vertwijfeling daar ik hem alleen moest trekken omdat, de anderen hielpen met de kanonnen te duwen.
Daar, schoten knallen rondom ons, snel op de grond en rustig blijven. We konden niet door en moesten weer een wijde boog maken.
Hetzelfde overkwam ons later weer. Na onnoembare inspanningen werden we plots in de flank aangevallen. Snel weer de grond op en rustig houden. Het was middernacht, de zondag brak aan. Zo hebben we vijf uur op onze buik gelegen, het gezicht in de grond gedrukt, elk ogenblik verwachtende dat we zouden overmeesterd worden.
Ononderbroken werden we beschoten, velen werden gewond. Toen het daglicht werd vielen de Belgen aan. We vuurden twee schoten af vanop heel korte afstand. Ze vluchten. Kort daarop ging het verder. Hongerig, sinds vrijdagavond niets meer gegeten en nu is het zondagmorgen, we zijn moe. Tegen 10 uur waren we uit het vuur en blij als we de eerste Duitse soldaten zagen.
Zo dat was dan mijn vuurdoop zoals niemand kan meemaken, 24 uur heeft hij geduurd.
Het eerste eten om 12 uur. Slapen, eten en vele andere dingen waren we niet meer gewoon.
Van 1 tot 4 uur s’nachts van zondag op maandag nacht de eerste slaap gelegenheid, op natte grond onder de blote hemel. Een stuk rauw vlees en droog brood was het avondmaal, 4 uur maandagmorgen ging het verder tot voor Aalst, waar we vrijdag heel goed hadden geslapen. Het was nu weer door de vijand bezet. We hebben ze heftig beschoten. Om 5 uur trokken we erin. De 35.000 inwoners waren allen verdwenen, de ganse stad leeg, slechts een paar huizen in brand, resultaat van onze beschieting.
Een klein feestje op deze zege was ons gegund. Enkele officieren en ik woonden in een kasteel. Wonderlijke zaken had de eigenaar, maar we hebben alles rustig laten staan; de meest waardevolle schilderijen, bronzen, zilver. Het was overigens verboden te “requirieren”.
s’Namiddags gingen we verder. Die nacht kampeerden we in een dorp, en de volgende morgen (woensdag) ging het tot voor Dendermonde dat ondertussen ook was ingenomen. Van dan af heb ik mijn batterij op bevel verlaten. Mijn motor was stuk, toen ik per ongeluk in een put in de weg reed. En 8 km moest ik te voet om het nieuws verder te melden.
Dan heb ik onder bare omstandigheden mijn motor naar Brussel gevoerd en ben sinds gisteren namiddag hier in de hoofdstad.
De motor werd hersteld en morgen denk ik van terug naar het front te rijden.

wordt vervolgd

mvg. Alostum

[Alostum]

Geplaatst: 18 Mei 2010 12:43 pm

A.Van der Heyden over de laatste dag van het jaar 1914 en zijn besluit over dit bewogen jaar

DECEMBER 31
Het jaar waarin zoveel tragische gebeurtenissen in onze stad plaatsgrepen is ten einde. Maar van "nieuwjaaravond vieren" komt niets in huis. De stemming is overal bedrukt en morgen zal men elkaar een heilvol nieuwjaar wensen, maar wel met een somber wezen. Want steeds hoort men het dof gedommel aan het IJzerfront, en ziet men 's nachts in de straten de zoeklichten (in Gent en omtrek opgesteld) die steeds het luchtruim aftasten. Niemand kon gissen wat 1915 ons zal brengen, maar toch weet men dat het niet slechter kan gaan dan in 1914; want alle stadsdiensten werken regelmatig en er is weer treinverkeer in de meeste richtingen. Verschillende organismen zorgen er voor dat eten en brandstof zo goed mogelijk worden verdeeld. Er zijn lokalen voorzien voor gezamelijke maaltijden voor de armsten en andere plaatsen waar men zich gezamelijk kan gaan verwarmen. Sommige mensen hebben weer hier en daar werk gevonden in fabrieken of werkhuizen, zodat de grootste moeilijkheden van de baan zijn. Alle kinderen gaan ook regelmatig naar school omdat ze er dagelijks een kroes warme soep of cacaomelk krijgen met daarbij 2 koeken, en dat willen ze niet missen.


BESLUIT BETREFFENDE HET JAAR 1914
De lezer zal zich wellicht afvragen welke de oorzaken waren dat de Duitsers in België bij hun inval zo verschrikkelijk woest zijn te keer gegaan en 'n spoor van dood en vernieling bij hun doortocht door onze steden achterlieten. Dit zullen we hier verklaren.
Om te beginnen was er de woede van de Duitsers om het feit dat Koning Albert geweigerd had hen vrijwillig doortocht te verlenen over zijn grondgebied, maar vanaf de eerste dagen een zeer ernstige tegenstand bood. Daar had Duitsland zich niet aan verwacht, en ze moesten ervaren dat hun tocht door België wat moeilijker was dan ze zich hadden voorgesteld. Hun hoop om na een tiental dagen de zee te bereiken in België en Frankrijk, was meteen verzwonden en hun krijgsplan was deerlijk gedwarsboomd.
De inname van Luik was een harde karwei geweest en had nog meer vertraging in hun opmars teweeggebracht. Ook Namen en Dinant hadden hen zware verliezen gekost, die ze wreekten met honderden onschuldige burgers te vermoorden en honderden woningen plat te branden.
De slag van Haelen, waar ze een vreselijke nederlaag leden en vele leden van hun aristocratische families sneuvelden, was een bittere pil te slikken geweest.
Neen, hun voorgenomen wandeling door België was een martelgang geworden. De moeilijkheden om het Belgisch leger in een greep uit te schakelen, waren ook al een tegenvaller. Het Belgisch leger bleef in zijn geheel ongrijpbaar door zijn beweeglijkheid, het vermijden van grote veldslagen, en het zich bepalen tot vervelende prikacties tegen de invallers, zodat deze niet meer goed wisten hoe zich van die vervelende Belgische soldaten te ontdoen, die plots onverwachts opdoken, verliezen toebrachten en dan verdwenen om ergens anders weer op te duiken en hetzelfde spel te herbeginnen. We hebben dit spel van "kat en muis" te Aalst en omstreken ook meegemaakt en ondervonden hoeveel last de grote Duitse legers er van ondervonden en hun opmars werd belemmerd.
Dan kwam de zaak van Antwerpen, waar Koning Albert de Duitsers had naartoe gelokt om de druk op Franse en Engelse troepen in het midden en zuiden van België te doen afnemen, er tevens zorg voor dragende dat er steeds een corridor naar zee openbleef langsheen de Hollandse grens, om het leger toe te laten zich naar de kust terug te trekken. Kwam dan ook het feit dat de Duitsers tegen de Fransen (onder het bevel van maarschalk Joffre) een verschrikkelijke nederlaag aan de Marne opliepen, zodat een spoedige inname van Parijs onmogelijk was geworden. Teleurgesteld in hun verwachtingen zal men nu andere methodes gaan proberen. Angst en ontzetting bij de burgerbevolking doen ontstaan om zo de Belgen tot overgave te dwingen. Vooreerst beschuldigden ze de burgerlijke bevolking dat ze actief deelnamen aan de strijd, honderden vrijschutters hadden gevormd, die de Duitsers in de rug aanvielen en vermoordden.
De Duitse krijgsgevangenen werden de ogen uitgestoken, de oren afgesneden en vreselijk gemarteld. De gekwetsten werden niet verpleegd maar eenvoudig afgemaakt en verder werden vele soldaten bij de inkwartieringen door de burgers vergiftigd. Deze schandalige leugens werden dik in de verf gezet door de Duitse dagbladen die met duizenden aan hun soldaten werden uitgedeeld. De Duitse pers zal dus de grootste schuld dragen dat de Duitse soldaten zo'n haat tegen de Belgen koesterden. En dan was er nog het feit dat de Belgen meestal rooms-katholiek waren en de Duitsers meest protestanten waren die deze katholieken niet konden luchten. Dit zal dan ook de Belgische geestelijkheid dra moeten ondervinden. Dit zijn enkele van de talrijke oorzaken der Duitse barbaarsheden. Wat de Duitsers zorgvuldig verzwegen en waar de mensen in hun land niets van afwisten, was het feit dat van bij het begin van de inval, speciale eenheden waren ingezet die de bevolking moesten terroriseren. Eenheden bestaande enkel uit ongure elementen, in dienst genomen schorremorrie die terreur moesten zaaien bij de burgerbevolking. Ze kregen vrij spel om te moorden en slachtpartijen uit te lokken en hadden het nodige gerief bij zich (brandpillen en brandschijfjes) om op korte tijd grote branden te doen ontstaan; deze methode hebben ze ook te Aalst en te Dendermonde toegepast. Neen, het was opgezet spel; de burgerlijke bevolking moest boeten voor het feit dat van een vlugge militaire overwinning door de Duitsers niets meer te verhopen viel. Hun doel was nog alleen: wraak nemen, bloedige wraak om de smadelijke nederlagen hen door het Belgisch leger toegebracht. Dat is de waarheid en de Duitsers kunnen dat niet ontkennen. Van al die beweringen van vrijschutters, doden en mishandelen van gevangenen enz... was geen woord waar. Maar, we herhalen het, de Duitse opruiende pers trof de meeste schuld.

wordt vervolgd

mvg. Alostum