opgave 158 ( het Oud Stedelijk Zwembad )

[Alostum]

Geplaatst: 03 Dec 2012 04:04 pm

kent iemand deze plafond nog?



stephane

[Alostum]

Geplaatst: 03 Dec 2012 05:47 pm

Een gokje, want alleen tijdens karnaval bezocht : kelder vroegere Groen Kruis?

[Alostum]

Geplaatst: 03 Dec 2012 08:19 pm

Doet me denken aan de fietsenstalling van het zwembad aan de Kapucienenlaan...

[Alostum]

Geplaatst: 04 Dec 2012 03:35 pm

klopt Louies:



stephane

[Alostum]

Geplaatst: 05 Dec 2012 11:05 am

Stedelijk zwembad:

Toen het stadsbestuur in 1935 een wedstrijd organiseerde voor het ontwerpen van een nieuw stedelijk zwembad en het avantgardistische ontwerp van Willy Valcke bekroonde en liet uitvoeren, gaf zij blijk van een zeer groot gevoel voor vernieuwing.
Het ideeëngoed van de internationale stijl met grootmeesters als Le Corbusier, Leon Stijnen en Henri van de Velde was hier immers in die tijd zeer omstreden. Willy Valcke, leerling van Le Corbusier en voorstander van de functionele architectuur heeft door het rationeel concipiëren van dit zwembadgebouw een belangrijke stap gezet in de ontwikkeling naar het moderne bouwen.
Het is een architectuur zonder architectonische franjes of pretenties. Zij staat er niet om te overtuigen en koestert geen amibities. Dit gebouw kwam in eerst instantie tot stand om te functioneren en niet om te imponeren. Er werd getracht vorm te geven aan de inhoud, een inhoud die op zichzelf zo waardevol is dat hij een specifieke vorm moest krijgen. Alles werd ontworpen in functie van het parcours dat men diende af te leggen tussen ingang en zwembassin. Discipline en hygiëne vormden hierbij de basis. Er werd een duidelijk onderscheid gemaakt tussen bezoeker-bader en bezoeker-toeschouwer.



Hierna een passage uit de bijdrage door Christian Kieckens in het tijdschrift “Interbellum” (maart-april 1984) gewijd aan het Oud Stedelijk Zwembad.

Zoals het in die tijd meermaals gebeurde, is ook de realisatie van het zwembad het resultaat van een wedstrijd die werd uitgeschreven in 1935. Antoon Blanckaert behaalde de tweede prijs en Willy Valcke werd laureaat en bekroond met de uitvoering van zijn project.
In de beschrijvende nota, die Willy Valcke bij zijn project voegde, wordt een groot belang gehecht aan het functioneel-ergonomisch concept van het gebouw en aan het optimisme dat het dient uit te stralen. Naast de omschrijving over de samenstelling, de schikking en de constructie van het gebouw, wordt in deze nota tevens melding gemaakt van de esthetiek van de voorgevel omdat het “een stadsgebouw is welke op een der bijzonderste lanen der stad wordt aangebracht”.
Het geheel bezit vooreerst een hoogst functionele kwaliteit in de planmatige opbouw. Alles is geconcipieerd in het teken van het te doorlopen parcours van de ingang tot het zwembassin. Dit wordt opgevat als een duidelijk “eenrichtingsverkeer”, wat een enige manier is tot het behoud van de wetten van discipline en hygiëne. Naast dit circuit is het plan gebaseerd op een opeenvolging en een connectie van verschillende diensten. Daarenboven wordt er een duidelijk onderscheid gemaakt tussen de bezoeker-bader en de bezoeker-toeschouwer die zich vanuit de toegangshal rechtstreeks naar de trapbanken kan begeven, waar plaats voorzien is voor 600 personen. Ook kunnen vanuit deze hal de 12 cabines voor privaat-baders worden bereikt. Deze cabines staan geschikt langsheen de doorgedreven rationeel sinusoïdale muur, waarbij er langs weerszijden telkens zes cabines bereikbaar zijn. Het is tevens in deze zone dat de lichte hoekonregelmatigheid van het terrein wordt opgevangen. Dit laat toe het hele project, op uitzondering van de voorgevel, haaks uit te voeren.
Over de voorgevel schrijft Willy Valcke in zijn nota: “de gevels zyn voorzien in witte hardsteen om aan het geheele een bly uitzicht te geven…”. De gevel bezit een doorgedreven horizontaliteit en is onderverdeeld in partijen die de erachter liggende functies naar buiten verraden: cafetaria, badcabines, toegangshal, winkel en linnenzone.
Architect Valcke heeft het gevelgeheel in een zo groot mogelijke volumetrische speelsheid verwerkt, ondanks de beperking die vooropgesteld werd in het programma. Om deze reden vermeldt de nota “dat slechts een gedeelte van het gebouw twee meter ver in het voorhofje inspringt”.



Op technisch gebied is het zwembad echter evenzeer belangrijk. Niet alleen is dit merkbaar in de constructie, ook de filterinstallaties en de verwarmingsmethodes zijn zeer inventief toegepast.
Door het toepassen van lichte kleurcontrasten en lichteffecten wordt het interieur van het zwembad atmosferisch bepaald. Keramiektegels worden in lichte kleurnuances verwerkt: het zwembassin in lichtblauw, de bassinboord in witte tegels en de zwembadhalvloer in een crèmekleurige toepassing. De muren van de trapbankenruimte krijgeneen veronees-groene kleur mee, die harmonieert met de ingangshal en de cafetaria.
Het gehele zwembad is aldus geconcipieerd vanuit eenzelfde standpunt: zowel techniek, de ergonomie als de sfeer en de esthetiekzijn functioneel bedacht. Het gaat hier om een optimale realisatie in de voortreffelijke zin van het woord en van een type model, omdat niets aan het toeval is overgelaten. Het minste detail draagt bij tot de bevestiging van een zowel stevige als uitmuntende eenheid.



stephane

[Alostum]

Geplaatst: 06 Dec 2012 10:38 am

Plons in het diepe’

‘Badpak of zwembroek mee?’, grapt de gids. ‘Je bent je zwembril toch niet vergeten’, schudt hij met een vermanende lach het hoofd naar een klein meisje. Het antwoord is een verlegen schuddering van zwarte krullen, half verdoken achter een potsierlijk stel gipswitte mannenbenen dat spartelend uit de marineblauwe vloer lijkt te steken. Het titelloze kunstwerk – ‘Plons in het diepe’ was wel wat geweest – vat de geschiedenis van het gebouw perfect samen: eens een van de meest prestigieuze zwembadprojecten van Vlaanderen, vandaag een bruisende kunstacademie. Door het hele gebouw heen snuif je nog steeds die symbiose van heden en verleden op.

‘Het zwembad dateert van de jaren dertig. De stad schreef toen een wedstrijd uit. De 23-jarige Gentse architect Willy Valcke, leerling van de grote meester Le Corbusier, won.’ Zo begint de man zijn verhaal, dat doorspekt zal worden van grapjes, anekdotes en het nodige archiefmateriaal. ‘Toen het zwembad klaar was, lag heel Aalst plat. Zo’n futuristisch gebouw vol licht en beton had niemand ooit gezien. En dat in de jaren dertig, de grauwe periode van de depressie! Maar zelfs nu oogt de constructie heel modern en functioneel. Het lijkt wel alsof ze gemaakt is om als kunstacademie te dienen. Toch zit de school hier pas sinds 1995, twaalf jaar na de sluiting van het zwembad.’



Achter de glazen wanden, die de zwembadkuil vandaag onderdeel maken van een grote, doorzichtige doos, trekken de klaslokalen voorbij, terwijl de gids zijn groep met forse tred rond het bad leidt. Manshoge schilderijen, beeldhouwwerken, kunstwerkjes in hout, karton of metaal, kasten vol tekenpapier en potloden van H tot B, stoffige opgezette vossen, arenden en eekhoorns, schildersezels vol verfspatten, rekken volgestapelt met kommetjes, potten, vaasjes, gieters, gedeukte ketels en een enkel paar klompen… vormen vandaag het decor voor het publiek aan de zwembadrand



Typische zwembadtichelkes

‘Ik ben hier vroeger nog naar school geweest. Nu ja, in de vroegere jongensschool naast de deur’, fluistert Marc Suenaert, een kalende vijftiger, die elk woord van de gids aandachtig in zich opneemt. ‘En nog eerder, als zesjarig kereltje, leerde ik hier zwemmen’, knikt hij vol trots. ‘Kijk, daar, in het ondiepe trok ik mijn eerste baantjes.’ Op de plek die zijn vinger aanwijst, neemt vandaag een school tekenbanken, kriskras door elkaar, de plaats van de zwemmers in. ‘Het was altijd enorm druk in het zwembad’, vervolgt hij. ‘Geen wonder: zo’n modern bad was in die tijd uitzonderlijk.’ Of de nostalgie hem hierheen heeft gelokt? ‘Jawel. Geschiedenis intrigeert me. Hoewel ik een echte Aalstenaar ben en hier om de hoek woon, hoor ik vandaag nog veel nieuwe dingen.’

Twee trappen naar beneden leiden naar het diepe. ‘Drie meter onder water staan we hier. Hou je adem maar goed in!’, galmt de gids. Onder het – vandaag de dag betonnen – oppervlak blijft de wollige mengeling van hout, lijm en vernis zwaar hangen. ‘Buiten het zicht van de Duitse badmeesters gaven de mannen van het verzet tijdens de oorlog hier hun geheime boodschappen aan elkaar door. Het zwembad was zowat hun zenuwcentrum’, haalt de gids een van zijn vele anekdotes op, in een – bijna samenzweerderige – fluistering. Houtkrullen nemen ondertussen de plaats in van de geheime briefjes die uitgewisseld werden. ‘Van zwembroek tot zwembroek’, knipoogt de man.‘En kijk, de oorspronkelijke tichelkes hangen er ook nog aan’, wijst hij even later naar de typische witte zwembadtegels die half verscholen gaan achter hamers, schroevendraaiers en de scherpe tanden van een zaag. ‘Heel zacht’, nodigt hij zijn publiek uit voor een streling. En inderdaad, de zijdeachtige kabbeling van het water – ‘kalkvrij, rechtstreeks uit de Maas’ – dringt nog steeds diep door in je vingers bij een enkele aanraking.

Uit: http://openmonumentendagundercover.word ... waterwerf/

[Alostum]

Geplaatst: 07 Dec 2012 11:22 am

heeft er nog iemand oude foto's van het zwembad, in mijn zoektocht heb ik er weinig gevonden...je kan ze hier posten...

stephane

[Alostum]

Geplaatst: 08 Dec 2012 12:58 pm

stephane

[Alostum]

Geplaatst: 11 Dec 2012 03:39 pm

Gazette van Aelst, 28/09/1968; p. 1/16



stephane

[Alostum]

Geplaatst: 11 Dec 2012 06:31 pm

Met het ouder worden werd de "hoge" wipplank steeds maar lager.
Leo