Jan Roger D’Haese werd geboren op 17 maart 1922 in Aalst, als zoon van Lodewijk D’Haese en Julia De Cock. Zijn jeugd bracht hij door in de Meuleschettestraat, waar zijn moeder een atelier runde. Zijn grootmoeder stond in de volksmond bekend als "Melle uit ’t Puitlawijt" — een verwijzing naar een voormalig café en boerderij aan de Puiteput.
Al op jonge leeftijd begon Jan met het schrijven van poëzie. In april 1940 verscheen zijn eerste dichtbundel. Kort daarna kwam hij in contact met Wies Moens, die hem als een soort protegé onder zijn vleugels nam.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte zijn vader als elektricien in Duitsland. Jan vond een functie als tolk voor arbeiders bij de Organisation Todt. In het midden van 1943 vertrok hij als Kriegsberichter naar het Oostfront. Tegen het einde van de oorlog, eind maart of begin april 1945, vluchtte hij met zijn latere echtgenote Marianne Ideler weg uit Berlijn. In mei 1945 keerden ze samen terug naar België en doken onder op het adres Jan Caudronstraat 21.
Intussen was Jan bij verstek ter dood veroordeeld door de Krijgsraad van Antwerpen. In juni 1948 werd hij door de rijkswacht gearresteerd in Aalst, overgebracht via Gent naar Antwerpen en opgesloten. In februari 1949 werd zijn doodstraf omgezet naar een gevangenisstraf van 15 jaar. Dankzij de Lejeune-wet kwam hij in april 1951 vervroegd vrij. Enkele maanden later, op 8 oktober 1951, trad hij in het huwelijk met Marianne.
Tot december 1971 was hij actief als handelaar in wijn en sterke dranken. Daarna legde hij zich volledig toe op kunst en journalistiek. Hij was mede-directeur van het Gentse Mimetheater en organiseerde meer dan honderd tentoonstellingen, telkens vergezeld van een catalogus.
Het boek bevat een zo volledig mogelijke bibliografie van en over Jan D’Haese, evenals een overzicht van alle tentoonstellingen die hij samenstelde, zowel in binnen- als buitenland.
