zwemmen in Aalst

[Alostum]

Geplaatst: 21 Dec 2010 06:49 pm

Over de verschillende Aalsterse zwembaden...

De Aalstenaars zijn altijd al een waterminnend volkje geweest. De vroegste aanwijzingen hiervoor dateren uit de late zeventiende eeuw. Natuurlijk stond de Dender, toen nog een zuivere stroom met helder water en een rijk visbestand, hierin centraal.
Van zodra het warm genoeg was werd er duchtig gezwommen, zowel in de Oude als de nieuwe Dender, meestal in het stuk achter de Refuge van de Abdij van Affligem, het hospitaal en het begijnhof. Het stadsbestuur was hier allerminst blij mee. Niet omwille van de activiteit zelf, maar eerder omdat er “groot schandael wert gegeven soo aen gheestelijcken als andere persoonen door de gone binnen deser stede ende daer ontrent swemmende”. Men zwom immers naakt, en daar waren de devote bewoners van de voornoemde instellingen blijkbaar niet tegen bestand. De eerste dergelijke ordonnantie, uitgevaardigd door het schepencollege,verscheen zoals gezegd op het einde van de zeventiende eeuw, op 18 juli 1690, en werd sindsdien nog enkele malen herhaald. Men verbood “aen een jeghelijcken wie het sij te swemmen in dese stede ofte ontrent van aende Zeebergsche brughe tot voorbij den moutmeulen soo inden Nieuwen als den Ouden Dender op pene van te verbeuren eene boete van 3 pond parisis, dewelcke ookck sal verhaelt worden tot laste van de ouders wiens kinderen bevonden sullen worden”. Een gelijkaardige versie van latere datum verbood het zwemmen ook elders in de stad. Daarbij werd aan officieren de toelating gegeven de kledij van de overtreders weg te nemen, om zeker te zijn dat de boete zou worden betaald. Ouders werden hierin vanzelfsprekend verantwoordelijk gesteld voor hun kinderen.

De eerstvolgende verwijzingen dateren van de tweede helft van de negentiende eeuw. Het was nog steeds bij wet verboden te zwemmen of zich te baden in de Dender, in de grachten en in het algemeen in alle waters die zichtbaar waren voor het publiek, tenzij men zich uit het zicht van de huizen der stad bevond en voorzien was van een "betamelijk kostuum".
Om toch aan de vraag van de vele zwemlustigen tegemoet te komen besloot het stadsbestuur in de gemeenteraad van 15 februari 1864 een "bassin de natation" te bouwen "dans la vieille Dendre". Veel gegevens zijn hierover niet bekend, maar dit allereerste zwembad moet zich vermoedelijk ergens achter de Werfkapel bevonden hebben, op de plaats die we de Hoge Vesten noemen.

In mei 1880 was het de bevelhebber van de Troepskinderenschool of "Pupillekes" die een aanvraag tot het stadsbestuur richtte "om een nieuwe plaats aan te duiden tot het stichten van een nieuwe zwemkom". Pas in 1885 zou op initiatief van schepen Gheeraerdts een nieuw zwembad tot stand komen, naar een ontwerp van stadsbouwmeester Julius Goethals. De nieuwe locatie bevond zich op "Den Ijskelder", ter hoogte van het Sas en de nijverheidsarm op de Dender, nu beter bekend als de Van Wambekekaai aan de Zeebergbrug. Het moest en zou één van de fraaiste en best ingerichte badingsplaatsen van het land worden.
Het complex werd op 4 juli 1886 geopend. Het bad had een lengte van 39,70 op 14,80 meter. De diepte varieerde van 0,80 tot 2,10 meter. Het water werd gewoon vanuit de Dender in de kuip gebracht door een met stoom aangedreven. Er was ruimte voorzien voor warme baden, en er waren 48 cabines waarin de zwemmers zich konden aan- en uitkleden. Naast het zwembad werd een woning gebouwd die ook dienst deed als herberg. De huurder ervan werd met de bewaking van de zweminrichting en de uitvoering van het reglement belast.
De openingsuren waren "iets" flexibeler dan tegenwoordig. Het bad was open van zonsop- tot zonsondergang. Kinderen onder de 10 jaar moesten vergezeld zijn van hun ouders of van een volwassen persoon. De toegang was gratis vanaf 19 u en 's zondags van 6 u tot 's middags. Het entreegeld bedroeg 0,25 cent en gaf recht op een zwembeurt en het gebruik van een kleedkamertje. Na een half uur moest worden bijbetaald. Alle baders waren verplicht een zwembroek te dragen. Men kon er een zwembroek huren tegen 0,15 cent, een volledig zwempak voor 0,25 cent en een handdoek tegen 0,10 cent. 's Vrijdags van zonsopgang tot 's middags was het bad enkel toegankelijk voor vrouwen, die verplicht waren een badkleed te dragen. Een seizoenabonnement kostte 10 fr. De baders moesten zich "vreedzaam en betamelijk" gedragen. Het was verboden het bad te betreden met een uitwendige ziekte van zowel besmettelijke als afzichtelijke aard.
Hoewel het gebouw aanvankelijk vrij gunstig gelegen was werd het nogal vlug omringd door nijverheidsgebouwen en fabrieken, zodat het wateroppervlak bedekt raakte met stof en andere vuiligheid dat de waterratten, de spreekwoordelijke dan, afschrikte en hen de lust tot een volgend bezoekje ontnam. Het water zelf werd onvoldoende gefiltreerd en bleek aldus een ware bron van besmetting. De cabines verwerden na verloop van tijd tot duistere, vuile hokjes. Ondanks deze bezwaren bleef het zwembad nog geruime tijd aantrekkelijk voor de volksmassa. Vooral tijdens de warme zomermaanden lagen de zwemmers op elkaar als haringen in een ton. In de overige maanden was de belangstelling eerder gering. Wanneer ook het zomerseizoen tegenviel, wat nogal eens gebeurt in ons waterachtig landje, was dat een ware financiële ramp voor de uitbater. De inkomsten van 1890 bijvoorbeeld waren zodanig slecht dat de toenmalige beheerder van de infrastructuur het stadsbestuur verzocht hem een jaarwedde uit te betalen zodat hij in het onderhoud van zijn gezin kon voorzien.
In 1932 deed zich in de cabines een drama voor, wanneer een badgast als gevolg van een revolverschot dood werd aangetroffen.

Aan het zwembad kwam een einde in 1935. In maart 1936 werd het complex verkocht aan de aanpalende Malterie Camu et Fils en aan de N.V. Glucoseries Réunies, voor 500000 fr. Met dit geld zou vervolgens een nieuwe inrichting gebouwd worden. De eerste plannen betroffen een zwembad met bijhorende cafetaria in het stadspark, maar dit plan ketste af op heel wat bezwaren en tegenkantingen, onder meer van de stadsarchitect, die wees op het nadelig effect voor het landschap. Een meer centrale ligging leek wenselijk, bij voorkeur naast een school, aangezien de overheid dan meer subsidies verleende. Deze gelegenheid deed zich voor aan de Capucijnenlaan naast de stadsjongensschool, waar de stad gronden bezat. Er werd een prijsvraag uitgeschreven voor het beste ontwerp, waarbij de Gentse architect Willy Valcke zich als eerste uit de bus kwam. De werken werden aangevat, maar liepen enige vertraging op wegens schade veroorzaakt door de aardbeving ( echt waar !!!) van 11 juni 1938. De opening was een feit op 5 juni 1939. "'t Oud zwembad", zoals het bij de huidige generatie zwemmers beter bekend is, werd gesloten in 1984, toen ons huidig bakske water in gebruik werd genomen…












Over de verschillende clubs...

In 1864 werd vermoedelijk de eerste vereniging opgericht die zich bezig hield met de zwemsport: “de Denderzonen”. Hoewel deze als voornaamste activiteit het jaarlijks organiseren van de Waterfeesten op de Dender had, blijkt uit de bron toch dat er toen reeds een schare regelmatige zwemmers was. Deze zouden vermoedelijk geoefend hebben op dezelfde locatie als waar de feesten plaats vonden, namelijk achter de Werfkapel.
Deze waterfeesten waren ieder jaar een groots gebeuren. Er werden wedstrijden gehouden in het “snel-, rug- en steekzwemmen” en er was een wedstrijd mastklimmen in het water. De climax van de feesten was de werkelijk hilarische ganzenjacht. Een aantal ganzen werden losgelaten op de Dender, waarop de zwemmers deze mochten gaan vangen. Wie een gans ving, mocht deze houden. Ter afsluiting was er telkens een imposant vuurwerk voorzien.

Vervolgens waren er twee verenigingen waar quasi niets over bekend is. In 1885 werd de watersportvereniging “Le Sport Nautique” opgericht, maar er is niet bekend met welk aspect van de watersport deze zich bezig hield. Vervolgens waren er na 1887 ook nog “De Waterratten”, vermoedelijk de eerste echte zwemclub. Ook hierover is verder niets bekend.

Op 13 juli 1928 werd tenslotte Zwemclub Neptunus Aalst opgericht. Het sportief accent lag op competitiezwemmen en waterpolo. Tijdens de oorlog groeide onze club gestaag uit tot een omvang ver voorbij de duizend leden. In de periode net na de oorlog scheerden het net opgerichte waterballet en de waterpolo hoge toppen.

Tot jaren na de oorlog werd Neptunus nogal eens beschouwd als een zogenaamde “blauwe” club. Het bestuur bestond vooornamelijk uit de “betere, liberale klasse”. Bovendien werd het kijken naar zwemmers door het grootste gedeelte van de nog sterk katholieke als immoreel beschouwd en was het bijgevolg verboden. Het lidmaatschap van de club was trouwens ook verboden. Wie toch aansloot riskerde buitengegooid te worden op school. Het grootste deel van de leden waren dan ook leerlingen en studenten van Atheneum of Lyceum, dewelke qua denken het verst geêmancipeerd waren. Gelukkig keerde deze mentaliteit heel snel met de komst van de jaren ’50.















ZNA – bestuurlijk

Zwemclub Neptunus Aalst werd opgericht op 13 juli 1928, hiervan getuigen de eerste serie statuten. Desondanks werd het eerste bestuur pas vast verkozen in 1930. Problemen aan het toenmalige bad lagen aan de basis hiervan. Enkele leden van Neptunus hebben in samenspraak met het stadsbestuur kortstondig deelgenomen aan het bestuur en de dagelijkse werking van het zwembad, maar in de loop van 1931 werd deze samenwrking vrij vlug teniet gedaan.

Globaal beschouwd valt de bestuurlijke geschiedenis van onze club uiteen in twee significante perioden. De eerste strekt van de datum van oprichting tot 1958, waarop een kortstondige tijd van inactiviteit volgde. Vanaf 1960 werden de activiteiten hervat en kende de club sportief en sociaal een hernieuwde bloeiperiode.

1928 -1958

Neptunus miste zijn start niet. Kort na de oprichting in 1928 werd er al direct deelgenomen aan een zwemfeest te Oudenaarde, en in september ’28 werd er een eigen zwemfeest ingericht. Ter ere van het eerste lustrum in 1933 organiseerde ZNA samen met de Gentse zwemvereniging een zwemfeest op de Dender.

In 1939 werd het zwembad aan de Capucijnenlaan geopend. Onder impuls van John Van Den Bossche, eerste directeur hiervan, zou Neptunus een eerste grote bloeiperiode beleven. John was één van de grote bezielers van de waterpolo, en verdediger van de Belgische waterpoloselectie die een bronzen medaille afdwong op de Olympische Spelen van Berlijn in 1936.

Tijdens de oorlog steeg het ledenaantal tot boven de duizend. Tussen ‘40 en ‘45 was het zwembad namelijk zowat de enige ontspanningsmogelijkheid voor vele Aalstenaars. Het bad is slecht een vrij korte periode opgeëist geweest door de Wehrmacht. Desondanks werden mogelijke activiteiten sterk beperkt door de geringe verplaatsingsmogelijkheden. Enkel de Waterpolo nam vrij regelmatig deel aan wedstrijden, door er gewoonweg per fiets naartoe te gaan.

Zoals reeds hiervoor gezegd was de periode kort na de oorlog een gouden tijd voor Neptunus. Niet alleen kende de waterpolo een grote bloei (4 ploegen, cfr. infra), ook het vermaarde waterballet “de Aquabells” (cfr infra) werd opgericht. Wat de zwemcompetitie berfet is er niet zo veel bekend voor die periode, maar klaarblijkelijk ging alles sportief en sociaal toch voldoende naar behoren . Men ging immer van start met de huldiging van de zwemmers op de jaarlijkse kampioenenavonden, er werd een internationaal zwem- en waterpolofeest georganiseerd. Men vierde tevens het 25-jarig bestaan van de club in 1953.

Vanaf 53-54 ging het zichtbaar minder met de club. De interesse in de zwemsport verviel, er kwam een trainerswissel, en naar alle waarschijnlijkheid was er toen ook een tijdelijk gebrek aan voortekkers op organisatorisch vlak. Deze neerwaartse tendens resulteerde uiteindelijk in een stopzetten van alle activiteit in 1958. Echter, de zaden voor het herstel waren reeds gezaaid.



1960 – 2003

Na een officieel oponthoud van twee jaar, begonnen drie enthousiastelingen met succes aan de wederopbouw van de club. Paul Beeckman, Claude Bertiaux en zijn hulptrainer Willy Haeck, begrepen als geen ander de noodzaak van een brede basis, als het ware een kweekvijver voor toekomstige generaties zwemmers. Met deze gedachte in het achterhoofd maakte Willy Haeck dadelijk werk van de uitbouw van een zwemschool, een concept waarop ook vandaag nog wordt verder gebouwd. Het “nieuwe” Neptunus herstartte met een zestigtal leden, wat al gauw aandikte tot rond de honderdvijftig het jaar daarop. Onder de leden in die tijd was toen al ene Herman Braeckman, die later zou uitgroeien tot de sterkhouder bij uitstek van de laatste twintig jaar.

Ook op bestuurlijk vlak werden er enkele zaken grondig veranderd. Zo zou men voortaan gaan werken met twee afgevaardigden van de zwemmers om de jeugd inspraak te geven in de beslissingen, en werkte men met twee meriaalmeesters. Bovendien werd er ook werk gemaakt van enkele vaste jaarlijkse organisaties. Zo is daar bijvoorbeeld het Sint-Maartenfeest dat jaarlijks meer en meer succes kende. In het verlengde van de bestuursvergaderingen werd er ook jaarlijks een algemene ledenvergadering gehouden. Op diezelfde avond had dan ook het “Gezellig Samenzijn” plaats. Enkele malen in de jaren ’70 werd er zelfs een heus Neptunusbal gehouden, compleet met avondkledij en orkest, in de zaal F.F.R.

Sommige van deze initiatieven hebben de tand des tijds niet doorstaan. Een specifiek Sint-Maartenfeest wordt er niet meer georganiseerd, hoewel Neptunus nog ieder jaar de Sint uitnodigt in het zwembad. De algemene vergadering en het Gezellig Samenzijn zijn ook al sinds jaar en dag gescheiden en het bal heeft niet meer dan twee of drie edities overleefd.

Waarschijnlijk één van de meest aspecten van Neptunus is het clubblad, het “Nat Ajuintje”. Hiermee is men begonnen in de loop van 1965. Het bevatte niet alleen uitslagen van zwemwedstrijden, maar het ging gaandeweg ook meer en meer een uitlaatklep zijn voor creativiteit en bijdragen van de leden en voor de wetenschappelijke onderbouw van de zwemsport door Willy Haeck. Deze haalde zijn informatie uit de vele buitenlandse tijdschriften waarop ZNA was geaboneerd in die tijd.

In 1978 vierde ZNA zijn vijftigjarig bestaan. Ter ere van deze festiviteiten werden een aantal buitengewone activiteiten op touw gezet. Eerst en vooral was daar het internationaal zwemfeest met waterpolotoernooi en de veteranenwedstrijd. Daarnaast waren er ook nog een wandeltocht en een tentoonstelling, een receptie voor oud-leden en prominenten en een opendeurdag voor de zwemschool. Op de receptie en de veteranenwedstrijd na werden al deze activiteiten een groot succes. Ze hadden echter een diepe financiële put geslagen waar ooit de reserves van de club waren.

Dan rest ons enkel nog een woordje over het ontstaan van de eigenlijke VZW Neptunus. Eigenlijk diende deze enkel ter financiële ondersteuning van de club, verder niets
Van het stadsbestuur had Neptunus in 1972 het recht tot uitbaten van het buffet in het stedelijk zwembad verkregen. Nadat de zesjarige overeenkomst ten einde was, slaagde men er terug in de aanbesteding binnen te halen. Deze zou lopen tot 1987, maar door de komst van het nieuwe zwembad werd het buffet samen met het oude zwembad gesloten. Daar dit de voornaamste winstpost van de club was, stond de VZW letterlijk op straat, waarop deze werd ontbonden.
Onder impuls van onze huidige voorzitter Reginald De Gols werd de VZW begin jaren ‘80 heropgericht en uitgebouwd tot de krachtige, gezonde vereniging die hij nu is.



Zna – sportief

Zwemcompetitie

Over de competitie gedurende de eerste bestuurlijke periode is er heel weinig bekend. De klemtoon lag in die tijdsspanne vooral op waterpolo en waterballet. Het is pas na het heroprichten van de club in 1960, door onder andere Willy Haeck, dat er grote sportieve successen behaald zijn in de zwemcompetitie. Willy was niet alleen de oprichter van de zwemschool, hij was ook een succesvol trainer, eerst als hulptrainer van Claude Bertiaux, nadien als hoofdtrainer. Weinigen in België waren technisch beter onderbouwd dan hij. Deze wetenschappelijke achtergrond haalde hij onder andere uit de vele buitenlandse tijdschriften waarop Neptunus in die tijd geabonneerd was.

Vooral op het einde van de jaren ’60 kende de club onder zijn technische leiding sportieve hoogtepunten met onder andere Carla en Rik Galle, Daniëlle Rombauts, Hugo Van De Maele en vele anderen. In de jaren ‘70 waren de ogen vooral gericht op Martine Verbreyt die net als Carla Galle toen geselecteerd was voor de Olympische Spelen. Door enkele sportieve teleurstellingen besloten beide hun carrière uiteindelijk stop te zetten.

In 1980 zei ook Willy Haeck na tientallen jaren de zwemclub vaarwel, en werd zijn rol overgenomen door Herman Braeckman, vervolgens respectievelijk door André Groebbens en Peter Rousseau. Vanaf de tweede helft van de jaren ‘80 en doorheen de jaren ‘90 waren sportieve successen vooral weggelegd voor Tom Blanckaert, Bart Geerts en Nathalie Van Der Haegen. Deze zwemmers behaalden verschillende medailles op jeugd- en belgische kampioenschappen. Bart slaagde er zelfs in op te klimmen tot de absolute Belgische top in de 50 en 100 meter vrije slag, een plaats die hij ook vandaag nog met hand en tand verdedigt.
Een van de absolute hoogtepunten was ook het provinciaal record op de 4x100 wisselslag, gebroken door de heren Tom Blanckaert, Bart Geerts, Tom Van De putte en Timothy Arijs in 1998.
















Waterballet

Toen Jessie Callebaut en Alida Tordeur op zeventienjarige leeftijd, geïnspireerd door de films van Esther Williams, samen ritmisch gingen zwemmen en figuren maakten in het water, zag de toenmalige directeur van het stedelijk zwembad en secretaris van ZNA John Van Den Bossche de mogelijkheid om deze tak van de zwemsport verder uit te bouwen. Samen met zijn vrouw Elise Van Langenhove ging hij naar Engeland om daar een congres en enkele demonstraties bij te wonen.

Daarop startte Elise een balletgroep op binnen Neptunus. Het trio, dat luisterde naar de naam “De Aquabells” bestond uit Jessie Callebaut, Alida Tordeur en Elise Van Langenhove zelf.
Toen Alida Tordeu de groep verliet, bleven Jessie en Elise alleen achter. Het overgebleven duo werd echter al snel een kwartet door de aansluiting van Hilde De Ridder en Hélène Desmet. Voor deze groep zette Elise, die fungeerde als trainster, op een tafel figuren uit met behulp van lucifers.

De Aquabells waren de eerste groep van hun soort op het Europese vasteland. Ze werden over het ganse land uitgenodigd om hun kunnen te demonstreren. In ‘49 en ‘50 waen ze actief bij de opening van vele belgische zwembaden. Vanaf ‘51 genoten ze een dergelijke bekendheid dat ze aanbiedingen uit het buitenland begonnen te krijgen. In Wenen, Barcelona, Casablanca, Tunis, Dordrecht, tot zelfs op de Canarische eilanden toe maakte men kennis met onze Aquabells.

In 1950 ging Elise met haar man John in Gent wonen, waar ze zich engageerden in de Gentse zwemvereniging. Deels om deze reden werden de Aquabells herdoopt tot het “waterballet Gent-Aalst”. Er was de groep in deze vorm echter geen lang leven meer beschoren. Door samenloop van omstandigheden vielen de actviteiten in de loop van 1951 volledig stil.
Jessie Callebaut rustte echter niet op haar lauweren, en blies samen met ene mevrouw Sack het waterballet te Aalst nieuw leven in. De groep groeide snel aan tot een dertiental leden en werd bijgestaan door een technische ploeg van zes mannen (!!!!)

Ondanks een geslaagde watershow in 1955 leed het waterballet mee onder de neerwaartse tendens die op dat ogenblik de club teisterde. Toen Jessie huwde, ook naar Gent verhuisde en tenslotte voor vijf jaar naar het buitenland vertrok, hield de groep op te bestaan. Ze bestond op dat moment uit 4 keurzwemsters en veertien anderen.

Het zou pas in 1976 zijn dat Lucien Rosen, Luc Van Geit en Lisette Coppens terug van start gingen met twaalf waterballerina’s. Het aantal steeg kort daarop naar twintig, en in 1978 gaven ze hun eerste voorstelling. Het hoofddoel was de jaarlijkse show, maar in datzelfde jaar werd er ook deelgenomen aan de nationale competitie. Samen met een zevental clubs werden er beurtelings wedstrijden georganiseerd. Neptunus heeft echter nooit als gastheer voor de andere waterballetclubs kunnen fungeren omdat het zwembad niet voldeed aan de eisen van de bond. Toen in 1982 Lisette Coppens om persoonlijke redenen haar taak als trainster opgaf, nam Karine Duquet, haar beste zwemster, die taak over. De band tussen Karine en het clubbestuur zou er één zijn van korte duur. In 1983 splitste het waterballet zich in de vorm van Synchro Aalst van Neptunus af.

Sinds twee jaar is er terug enige toenadering tussen het synchro en ZNA. Sinds 2001 zwemen de ballerina’s van Synchro Aalst terug onder de vlag van Neptunus. De groep telt op dit moment een vijftiental leden en neemt terug deel aan de nationale competitie.
Doortochten / Ijsberen

Bij een doortocht te Antwerpen in ‘68 werd Jessie Callebaut door de “Antwerpse ijsberen” aangespoord ook eens deel te nemen aan deze zonderlinge tak van de zwemsport. Na het voorleggen van een schriftelijk uitnodiging van de voornoemde club, vonden een vijftal vrijwilligers zich bereid een duik te gaan nemen in het koude water. Deze groep van vjif breidde zich verder uit en werd een sterke tegenstander voor de oudere clubs. In ’72 organiseerden de ijsberen van Neptunus zelfs een eigen ijsberenwedstrijd in het domein “Kerelsburcht” te Gijzegem.
Aanvankelijk werd er getraind in een vijver te Meldert die eigendom was van de toenmalige voorzitter, de heer Breckpot. Ook in het water van natuurdomein Steenberg te Bambrugge en in het Donkmeer werd er geoefend. In steenberg, ok wel “Sun Valley” genaamd, heeft Neptunus zelfs een aantal maal een eigen doortocht georganiseerd.

Om de ijsbeertrainingen in de Spiegelvijver van het stadspark te kunnen houden, heeft men lang moeten vechten. De inspanningen van Jessie werden beloond in 1973, toen ZNA de toelating verkreeg en ook een deel van de kleedruimten van het aanpalende sportcentrum Osbroek mocht gebruiken. Men diende echter elk jaar een nieuwe aanvraag in te dienen. Dit is ook vandaag de dag nog steeds het geval. Jessie is nog steeds de voortrekster van een dapper groepje van een vijftal nieuwe ijsberen

Op de doortochten, openluchtwedstrijden vanaf duizend meter, werd Neptunus tot voor kort vooral vertegenwoordigd door een vast kliekje van een vijftal oudere zwemmers. Dankzij de inspanning van enkelen, werden de laatste drie jaar een aantal jongere competiezwemmers bereid gevonden eens een doortocht aan hun wedstrijdprogramma toe te voegen. Hierdoor is deze groep stilaan weer aan het uitgroeien tot een vijftiental personen die op regelmatige tijdstippen het open water induiken.























Waterpolo

Aan de vooravond van WOII startte de club met een waterpoloploeg in de tweede afdeling van het Vlaams Kampioenschap. Al vlug bleek dat het niveau van de spelers wat laag was ingeschat. Na één jaar besloot men de kansen te herwagen in de derde nationale afdeling. De min achttienjarigen konden hun kans wagen in de zogenaamde pupillenreeks. De dadelijke promotie naar tweede klasse bewees dat men toch heel wat talent in huis had.

Op het einde van de jaren ‘40 groeide KZNA uit tot een waterpolo-minnende club; we telden toen niet minder dan 4 waterpoloteams. De grote steunpilaar van dit gebeuren was John Van Den Bossche. Deze fungeerde als trainer-coach en behoorde tot de betere verdedigers van België. Op de Olympische Spelen van Berlijn in 1936 behaalde hij met het belgische team een bronzen medaille. In 1950 verhuisde hij echter naar Gent en engageerde zich aldaar in de plaatselijk club. De resultaten en ambitie bij de ploegen van Neptunus gingen er door het verlies van hun drijvende kracht sterk op achteruit, en toen de club de activiteiten staaktd in 1958 ging ook de waterpolo spreekwoordelijk mee ten onder.

Het is pas in 1970 dat onder impuls van J.P. Robbrecht en Lucien Rosen het team terug werd opgestart. Het eerste jaar werd er getraind met 13 spelers en werd er niet deelgenomen aan de competitie. Het clubbestuur was niet erg opgezet met het nieuwe initiatief, vermits het kon betekenen dat goede competitiezwemmers naar de waterpolo zouden gaan. Na enig overleg besloot het bestuur het waterpolospel enkel toe te laten aan dertigplussers. In 1971 werd met dertien spelers (met een gemiddelde leeftijd van 35 jaar) de competitie aangevat.
In 1973 werd de ploeg Vlaams Kampioen en verbeterde de verhouding tussen de waterpolo en het bestuur door de goede resultaten.
Lucien Rosen werd als trainer vervangen door Iwein Backaert, geholpen door Herman Braeckman die voor de zwemtraining instond. In 1976-‘77 behaalde men een tweede plaats in de tweede nationale afdeling en kon men net niet doorstoten naar de eerste klasse. Bovendien eindigde deze schitterende ploeg tweede op het internationale toernooi van Den Haag, waartoe ze sinds lang ieder jaar werd uitgenodigd.

Gedurende de jaren ’70 ‘en ’80 lag het ledenaantal steevast rond de 25. Na het vertrek van Iwein was de opkomst in dalende lijn. Sinds de tweede helft van de jaren ’90 is deze tendens sterk gekeerd en is men onder impuls van Guy Backaert, Norbert Heyvaert en Sofie De Schrijver bezig aan de uitbouw van een heuse jeugdwerking. Hoewel de opkomst voor de eerste ploeg nogal eens wat zorgen baart, staat er een hele generatie miniemen, kadetten en junioren (die ook allemaal deelnemen aan de competitie) te dringen voor een plaatsje in de ploeg van de toekomst.

Ook de Neptunusdames hebben in het verleden deze balsport fervent beoefend. Op 14-jarige leeftijd speelde Jessie Callebaut met enkele dames recreatieve toernooien te Gent en Aalst. De bond wou tot in 1979 echter niets weten van een damescompetitie. In afwachting werd er een toernooi georganiseerd in vier initiatiefnemende steden: Aalst, Gent, Brugge en Sint-Niklaas. Na de splitsing van de belgische bond werd de vlaamse tak bereid gevonden een competitie voor dames in te richten. Het duo Iwein Backaert en Frans Van Driessche hield hun ploeg in de running tot ook hier de jongeren niet voor opvolging zorgden. Na drie seizoenen hield men het voor bekeken in 1983.



K.T.2.L.

Ter gelegenheid van de opening van het zwembad “Poseidon” te Brussel in 1973, deden de ouders van enkele zwemmers mee aan een 24-uur durende aflossingswedstrijd, waarbij elke deelnemer beurtelings duizned meter zwom. Deze groep ouders, van wie de meesten elkaar reeds ontmoetten in het buffet terwijl zoon- of dochterlief aan het trainen was, waren van deze activiteit en de sfeer in de groep zo onder de indruk dat ze Frans Van Driessche voorstelden dit intitatief verder uit te bouwen. KT2L werd aldus geboren en kreeg een eigen bestuur, hoewel het nog steeds resorteerde onder Zwemclub Neptunus Aalst. Frans Van Driessche werd trainer, Albert Pypops voorzitter en Arnold Delattre secretaris.
De trainingen gingen door op donderdag en zondag in het turnzaaltje van wat nu het oude zwembad is en bestonden veelal uit een opwarming door middel van een of andere balsport, gevolgd door een circuit van turn-en kachtoefeningen. Hierna ging men 50 meter uitzwemmen.

De KT2L- leden bleven echter niet alleen indoor trainen. Vaak werd er deelgenomen aan georganiseerde wandelingen te Aalst, Dendermonde en Wetteren en volley- en voetbaltornooien.

Bij deze groep van “ouders van zwemmers” zijn in de loop van de jaren ook anderen toegetreden. Sinds ’87 wordt de KT2L getraind door Marc Quintelier.


Activiteit nu ?????

slotwoord door HermSan ?????

[Alostum]

Geplaatst: 07 Jan 2011 09:04 pm

Ik was lid van ZNA waterpolo van '99 tot 2005.

en daarvoor sinds 1992 of 1993 bij de gewone zwemclub.

[Alostum]

Geplaatst: 28 Sep 2011 08:22 am

Synchro Aalst is nu opnieuw een afdeling van Neptunus.
We organiseren jaarlijks een show (binnenkort opnieuw : 14 en 15 oktober 2011) in het zwembad van Aalst.
Momenteel zijn er in onze afdeling een 30-tal leden en er begonnen in september opnieuw 15 'nieuwekes'.
Op 9 oktober 2011 organiseren we het Vlaams Kampioenschap Miniemen en natuurlijk nemen onze miniemen1 en 2 deel (miniemen 2 enkel voor de figuren).
Gezien ons ledenaantal blijft stijgen (en onze trainsters soms moeten afhaken tijdens hogere studies), zijn we steeds op zoek naar gemotiveerde trainsters.
Wie verdere info zou willen over 't synchro, kan steeds op de website van KZNA terecht (www.neptunusaalst.be) !

[Alostum]

Geplaatst: 22 Nov 2012 01:07 am

Dit kaartje met tarieven en openingsuren vond ik nog bij het opruimen. Aan de hand van het tarief kan men misschien terugvinden uit welk jaar het is. De prijzen waren juist gestegen en dus met de pen veranderd.
Er waren in de vakantieperiode uren van gemengd zwemmen en van dames of heren alleen (voormiddagen).

Beste groeten,

Raf.

[Alostum]

Geplaatst: 22 Nov 2012 11:14 am

Openluchtzwembad aan de Van Wambekekaai ter hoogte van het sas. Foto genomen vóór 1936



bron: S.A.A.

[Alostum]

Geplaatst: 22 Nov 2012 07:00 pm

Toen ik in op atheneum zat, gingen we in de L.O.-les zwemmen in het stedelijk zwembad, op 50 minuten heen en terug. We gingen met de bus van Schellinck (Watertorenstraat), omdat te voet te veel tijd zou vergen. De entree voor het zwembad was 4 frank en de bus... 5 frank. Het kaartje dateert dus van die periode: begin jaren 1979 (ik ben er afgestudeerd in 1971)

[Alostum]

Geplaatst: 22 Nov 2012 10:04 pm

Hallo Jan,
Als je afgestudeerd bent in 1971 dan kan het toch niet van 1979 zijn ? Ik zou eerder gedacht hebben van de zestiger jaren. Ik ben afgestudeerd in het college in 1967 dus moet het van vroeger zijn.
Raf.