Geplaatst: 13 Mrt 2013 07:23 pm
La Fontaine schreef:Ik heb de foto van het 1° studiejaar 1956-1957 niet meer in mijn bezit. Toch herinner ik mij mijn eerste schooldag in september 1956 nog alsof het gisteren was... En omdat er in het college sprake was van 2 Meesters Van Der Biest, plaats ik die herinnering hier.
Het hing al een hele poos in de lucht : “volgend jaar…, na de vakantie…, binnenkort..., mag je naar de grote school”… .
Het werd concreter toen ik, vijf jaar en een half oud, aan de hand van mijn moeder in de Pontstraat langs de strenge gevel van het St. Jozefcollege liep. Een paar arduinen treden brachten ons bij een portier. We werden in een spreekplaats geleid. We hadden een afspraak met de Directeur van de lagere afdeling.
Wat later vulde diens impressionante verschijning de deuropening: de heer Talloen, groot, zwaar, breed, een grijs-witte haardos op een gebruind gelaat, blauwe ogen en een vlezige mond. Met hineinsicht zou ik hem laten doorgaan voor een tweelingbroer van Jean Gabin. Streng leek hij ook, tot hij de invitatie lanceerde om eens een blik te werpen op de “grote speelplaats”. Ik zal die niet gauw vergeten, het leek een eindeloze ruimte, die er vanuit mijn kikvorsperspectief gigantisch uitzag. Met haar “echte goals” lag ze er uitnodigend bij, onweerstaanbaar voor elk jongenshart.
Naar dat ontvangstkamertje ben ik nooit meer teruggekeerd, ook niet een tijd later bij de eerste schooldag. Het was een zomerse dag. Ik stond bedremmeld en met betraande ogen naast mijn moeder aan de ingangspoort voor de lagere afdeling van het “Groot College”. Ons Ma met haar uitgebreide kennissenkring ontwaarde plots een gekend gezicht, eveneens vergezeld van een jongetje met een betraand gelaat. Hun contact leidde ertoe dat ik met dat ventje, hand in hand de speelplaats aarzelend betrad, op weg naar de aangroeiende verzameling youngsters, bestemd voor het eerste leerjaar. Mijnheer Vanderbiest (“Grote Vanderbiest”, want er was ook een klein exemplaar) toornde boven het reeds aangeland jongere volkje uit. Toen die kleine meute richting klas liep, bleef mijn nieuwste vriendje mijn hand vastknijpen, zodat hij ook mijn eerste bankgenootje werd.
Ik zie hem nu, meer dan een halve eeuw later, af en toe nog eens in de krant staan: Stedenbouwkundige Christiaan Kiekens, succesvol architect, o.m. ontwerper van de vernieuwde stations- en werfbuurt in Aalst, maar destijds nog maar het zoontje van een gekende Aalsterse uitbater van een muziek- en platenhandel, Désiré Kiekens.
