<uit het levensverhaal van Suzanne Lanckman

[Alostum]

Geplaatst: 06 Sep 2010 01:04 pm

Het zit ons in het bloed.



“ Halt,… Papieren,… Wagen ausladen!”.

Om de Aalsterse filiaal van brouwerij Dendria te bevoorraden moest er regelmatig tussen Aalst naar Onkerzele heen en weer gereden worden. Opgaan, was met leeggoed en afkomen, was met volle bakken en vaten. Dit gebeurde met een kleine open camionet zodat er soms meerdere malen moest gereden worden.
In Aalst aan “Het Houten Hand”, de gekende herberg op de baan naar Geraardsbergen , stond een Duitse controlepost die alle verkeer van en naar Aalst op smokkelwaar inspecteerde.

Dit bevel had uw pa die dag reeds tweemaal gehoord, dus kon hij terug beginnen afladen.
De eerste keer was dit zonder veel commentaar gebeurd, op zijn terugweg was dit al met wat meer tegenzin, nu was het al met woorden als:”ik moet nog een paar keer over en weer gaat dat hier altijd hetzelfde zijn”.
Ondertussen werden de bakken en vaten met steeds meer lawaai afgeladen en na controle met nog meer kabaal terug opgeladen,met de vraag of ze soms verwacht hadden dat er een varken of koe onder de bakken zou gezeten hebben. Zo verdween hij richting Onkerzele.

Een goed uur later kwam hij terug, zette zich bij de controlepost aan de kant en begon zonder een bevel af te wachten de wagen af te laden. Een van de Duitsers kwam zijn papieren vragen en vroeg met een grijns op het gezicht:”Wieviel Schweinen und Schinken hast du mit?” …” ik zit er al gans de weg op” antwoordde uw pa met zijn twee handen zijn achterste vast nemend.
Hierop stempelde de Duitser de papieren af en beval hem:”aufladen und weiter fahren!”.

In de filiaal aangekomen stapte hij uit, nam de zitting weg en haalde de twee hespen uit de bak er onder.

Wij Vlamingen krijgen het met de moedermelk mee en hebben al eeuwen ervaring om de bezetters een lange neus te zetten.


Dendria was de brouwerij van de familie Schotte, het filiaal bevond zich op de Gentse steenweg.

[Alostum]

Niet alleen in het” klein parksken”.

Ineens werd er hardhandig op de deur geklopt en geroepen:”Polizei, Offen machen!”

Wij zaten nog met een tiental klanten in de café Palace, de grote venster en de twee gesloten deuren waren goed afgedekt en lieten geen licht door naar buiten want het was al een ganse tijd over het sper uur waarna niemand zonder geldige toelating nog op de straat mocht.
Omdat die overtreding regelmatig gebeurde was er echter een vluchtweg voorzien die voor de onwetenden niet direct terug te vinden was.

De café en de cinema Palace waren gelijktijdig gebouwd door de familie Wouters en er was tussen de café en cinema Palace een verbinding die vroeger gebruikt werd om tijdens de pauze een pintje te gaan drinken. Maar om een of andere reden in onbruik geraakt was.

Om terug te komen op het gebeuren, direct namen wij muisstil onze spullen bij mekaar en liepen naar de verborgen verbindingsdeur, openden die met de sleutel die in het slot zat en verdwenen één na één in de donkere hall van de cinema waarna de laatste de deur afsloot langs de cinemazijde. Uw pa die de weg het beste wist, leidde ons in totale duisternis door de cinemazaal naar de ruimte onder en achter de scène.

Hier beleefden wij een verrassing die alleen in oorlogstijd kan gebeuren: er hing daar een geur alsof we ons in het midden van een beerput bevonden en we hadden het gevoel dat we er niet alleen waren. Wanneer de mannen vlug een lucifer aanstaken zagen we twee graatmagere varkens die Isidoor er in het geheim kweekte.

Na dat hok, waar we nog vlugger uit waren dan uit de café enkele minuten ervoor, belandden we in de hangar die zich in de Duivekeetstraat bevond.
Met een paar mannen werd de poort geforceerd en verdween iedereen in de onverlichte straten.
Wij waren met nog viertal naar ‘t klein parksken gelopen, hier aangekomen hoorden we plots een plons en het gedempte geroep van Remy Van De Velde die ons meldde dat hij in de vijver lag. Afgaande op zijn stem ging uw pa en Fréderik Buyle hem hulp bieden met als resultaat een luidere plons en Remy die zegde: “nu lig ik hier tenminste niet alleen.”
Toen ze eindelijk uitgelachen waren zijn ze uit de vijver gekropen en is elk in zijn richting in de duisternis verdwenen.

En Isidoor ondertussen…. die had de deur geopend en de” Kriminall Polizei “ binnen gelaten, op hun vraag waar iedereen was antwoordde hij dat hij zich alleen in de zaak bevond en nog aan het opruimen was. Hierop ging de officier aan de zitting van de stoelen voelen en wist hem te meldden dat er minstens tien personen aanwezig geweest waren.
Toen de officier vroeg van wie de hoed was die aan de kapstok hing antwoordde Isidoor dat die van hem was waarop hij uitgenodigd werd die op te zetten. De Duitser die regelmatig ook een pint kwam drinken in de café, kon zijn lach niet bedwingen toen de hoed over de oren van den Dizzen zakte.

Met de waarschuwing in het vervolg een kleinere hoed te kopen, verdween ook de Polizei in de duisternis.