Het cafétje heette bij "Fineke Schamp", Kerrebroekstraat 157.
Haar naam was: Maria Josephine Schamp, maar iedereen noemde haar "Fineke(n)" en ik "Metje Fine".
Hier de foto's:
[url][URL=http://s1322.photobucket.com/user/dollemans/media/FinekenenPetrus_zps5f017897.jpg.html]
[/url][/url][url][URL=http://s1322.photobucket.com/user/dollemans/media/Bestuur_zps732461d1.jpg.html]
[/url][/url]Met achteraan-rechts mijn vader
[url][URL=http://s1322.photobucket.com/user/dollemans/media/Vasteklanten_zpsdbbc0179.jpg.html]
[/url][/url]Voorlaatste rij, 3de van links mijn moeder.
[url][URL=http://s1322.photobucket.com/user/dollemans/media/prentje_zps4f97a31c.jpg.html]
[/url][/url]Na WO2 heb ik als kind vele verhalen horen vertellen over het cafétje.
Hier volgen enkele verhalen:
-- De overkant van het café was het hoger gelegen NMBS-rangeerstation, met stoomtreinen.
Dat stond vol Duitse Flak in WO2 en die soldaten kwamen hun pintjes drinken bij mijn meter.
Regelmatig stonden ze hun beklag te doen aan de toog over die "Stomme Oorlog".
Die Flak-schutters waren meestal oudere soldaten en hun praat was altijd dezelfde.
Hun heimwee en hun ongerustheid over hun familie. Ze zagen ook die honderden bommenwerpers
overvliegen richting Duitsland!
-- De Duitsers zaten pinten te drinken en te kaarten aan een tafeltje en het verzet ("de witte") aan een ander, luisterend.
En wees maar zeker, als er bijna geen locomotieven of wagons op het rangeerstation stonden, geen geallieerde luchtaanvallen.
Mijn vader heeft altijd vermoed dat er radiocontact was met Engeland van sommige café-gasten.
Van 't ogenblik dat de "witte" iets hadden gehoord in het café en er de volgende dagen geformeerde treinen klaarstonden,
waren ze daar. De Engelse Mosquito's in 1942-1943 (volgens wat ik heb kunnen uitmaken van de beschrijving van mijn vader)
in de nacht. De eerste met lichtfakkels en de 3 of 4 volgende met volle mitrailleurs en bommen, héél laag.
Altijd maar één duikvlucht, een volgende hield te véél risico's in, de Flakschutters waren "ingeschoten".
Later in 1944 ook overdag, Amerikanen met een ster op hun vleugels en wit-zwarte strepen onderaan (invasion stripes).
Een verhaal dat mijn vader mij telkens met fierheid vertelde was: "ik (mijn vader) was nog aan het lopen naar den "abri" en
er kwam een "blinkende één-motorige jager met een rood gat" laag over mij vliegen en hij wuifde met zijn vleugels".
Alsof hij wou zeggen: "we zijn op komst om jullie te bevrijden".
Misschien deze: http://en.wikipedia.org/wiki/Red_Tail_Squadron . Die deden "strafings" na hun terugkeer van het
begeleiden van B-17's van bombardementen over Duitsland en die gasten kenden hun "potentiële doelen"
op hun terugvlucht naar Engeland....
--Mijn peter, Petrus Schollaert, vader van mijn vader en mede café-eigenaar, heeft toen eens twee ingepakte pistolen gevonden
onder het stro van het konijnenhok in de stal, zonder dat iemand anders dat wist!
Mijn "Metje Fine" heeft toen die "witte" verzetsstrijders danig uitgescholden met de wijze woorden:
"beseffen jullie niet wat er kan gebeuren aan represailles als jullie daar domme dingen mee doen, "stomme kiekens".
--Bij die luchtaanvallen was er altijd luchtalarm op het rangeerstation, zodat iedereen uit de buurt de achterliggende velden kon invluchten.
In een uitgediepte droge gracht, afgedekt met betonplaten, metalen golfplaten en al wat ze maar konden vinden.
En die Flak maar katoen geven!
Mijn vader vluchtte dus ook, tientallen keren, maar hij kon het niet laten zijn hoofd buiten te steken om alles goed te kunnen zien,
tot grote colère van zijn moeder. Iedere keer als ze terugkwamen na het afblazen van het luchtalarm,
werd mijn vader de zolder opgestuurd om te kijken hoeveel dakpannen er dienden vervangen te worden.
Een keer vond hij twee kogelgaten dóór zijn bed, hij sliep onder de pannen .... ,de schouw kapot, een konijn dood in de stal en
in de bierkelder meerdere flessen Geuze stuk.
Zijn moeder, de café bazin, was vooral kwaad om dat konijn en die flessen Geuze!
Een tante van mijn pa heeft die kogelgaten met verschroeide rand (een geluk dat het niet gebrand heeft) uit die lakens en
matras gesneden en nieuwe stukken ingezet. Ik heb die als kind nog gezien, maar later niet meer.
--De dag nadien kwamen die Duitse Flak-schutters pinten drinken alsof er niets aan de hand was en mijn meter heeft ze
toen uitgescholden voor rotte vis, het was geen simpele (!), ook gezien haar postuur.
Die mannen hebben zich verontschuldigd (!) met de belofte in het vervolg niet meer zo laag te schieten.
De dagen nadien brachten ze zelfs enkele geschenkjes mee, een pakje tabak, een klont boter en een zakje suiker.
Dit bracht mijn meter op de idee om in het vervolg die Duitsers hun pinten te laten betalen in natura.
Materiaal allerhande, beter brood dan toen verkrijgbaar, worst, stukken spek en ham, boter en wat nog allemaal.
Mijn grootmoeders café werd dus een kleine supermarkt voor familie en buren en wees maar zeker: ze deed niets met verlies!
Ondertussen had ze al lang goede contacten met de stokers van de stoomtreinen voor de kolen, ook in natura voor pinten.
Mijn vader heeft vele zakken vette kolen binnen gesleept die van de treinen "vielen" op de oude lijn Aalst-Gent,
ter hoogte van de Kerrebroekstraat.
--Nu had één van die Flak-schutters al te veel schulden, dat mijn meter van haar oren begon te maken!
Die Duitser heeft toen zijn bajonet als pand gegeven, met de belofte binnen de week te betalen.
Eén van de volgende nachten was er de zoveelste luchtaanval van geallieerden en dienen Duits is nooit meer geweest.
Was hij in de nachtelijke raid erin gebleven? Enfin, die bajonet is er nog (foto), ik denk niet dat hij ze nog zal komen halen.
[url][URL=http://s1322.photobucket.com/user/dollemans/media/bajonet_zpsb1522399.jpg.html]
[/url][/url]Die krijgt binnenkort een beter plaatsje bij iemand die er meer zorg zal voor dragen, samen met die obus van WO1,
maar dat is een ander verhaal over mijn andere grootvader, vuurkruiser, langs mijn moeders kant.
Tot binnenkort.
[/url][/url]