Het "café van Nicole" in de hoek van de Hovenierst

[Alostum]

Geplaatst: 13 Nov 2012 04:25 pm

Het “café van Nicole” in de Hovenierstraat
In de Hovenierstraat op de hoek van “het pleintje”, waar de Stad jaarlijks in mei een blauwwitte houten meiboom neerpootte, was er een café. Ik ben de naam ervan vergeten, maar het blijft voor mij het “café van Nicole”.
De bazin heette Germaine, een verschijning met blonde lokken en een kapsel uit de jaren veertig. Een uitbundige energieke uitstraling kon je haar moeilijk toedichten; het was eerder aangepast aan het conversatieniveau van haar reguliere tooghangers. Haar echtgenoot was een kleermaker, met een scherpe neus en schriel geelachtig uiterlijk. Hij was de broer van “Tuurken”, de enigszins simpel ogende ongehuwde werkman die met zijn onafscheidelijke blauwe overall al zijn levenlang werkzaam was in de wasserij en er nog met de “triporteur” gereden had
Twee vensters met ertussen een deur dienden een vrij lang lokaal te verlichten wat maar deels lukte . Binnenin was het vrij smakeloos ingericht : de overheersende kleur was bruin, kroegbruin.
Aan beide muren een rij tafels, in het midden een biljart en als versiering achteraan tegen een muur een houten gevaarte met veel gleuven en een slot : het kleinood van de “verenigde spaarders”, een fenomeen dat kon je terugvinden in menig andere herberg.
Mijn aandacht ging evenwel telkens weer uit naar een reeks poppetjes, kleine voetballers met de kleuren van de ploegen uit de reeks in dewelke “den Iendracht” speelde. Ze stonden in een schuine rij boven de uitslagen van de laatste speeldag. In 1960 speelde Aalst in tweede klasse en leverde een felle strijd met Patro Eisden om het kampioenschap ; de witzwarte en paarswitte mannetjes staren mij in mijn geheugen nog aan, bal aan de voet. Het liet zich raden dat de instelling de status had van supporterscafé.
Mijn ouders gingen daar quasi nooit heen, een blauwe maandag tijdens carnaval of de jaarlijkse braderij niet te nagesproken. Mijn nonkel Kamiel des te meer. Ik moest hem daar menig keer gaan proberen te overreden om naar de Wasserij terug te keren, een hopeloze onderneming voor een kind van mijn leeftijd.
Van carnaval gesproken, die ene keer zie ik mij nog zitten tussen mijn ouders geprangd. We hadden een laat bezoek aan de foor achter de rug en maakten in dat café de laatste tussenstop. Populaire muziek schalde luid en er werd gedanst. Plots viel een bende verkleden de zaak binnen, allemaal in zwarte domino’s, met her en der rood of blauw herkenningsstrikje op het klu-klux-clan-like hoofddeksel. Op de tijd van mooi en creatief geschminkte carnavallisten was het nog een paar decennia wachten. Ze waren uit de buurt want de raak geplaatste scheldtirades naar het hoofd van een aantal aanwezigen was niet te tellen. Ik was bang en verborg het hoofd in mama’s arm. Dit tafereel zou mij nooit meer loslaten.
Maar dan was er nog Nicole!
We waren even oud en frequenteerden dezelfde “madammekesschool”. Later ging zij naar de minder gereputeerde Sint Gudula school, terwijl ik naar de deftige Jezuïeten toog: wegen die steeds verder uit elkaar zouden lopen. Zij was een van de weinige meisjes die vaak op het pleintje rondhing en er af toe speelde met de andere straatkinderen. Er was nog wel ene Joséken uit de stoffenwinkel, in mijn jongensogen toen een wat braaf en seuterachtig ding en die vertoonde zich maar eerder sporadisch op straat. Nicole daarentegen zat meer op de stoep dan binnen in huis.
Door een verandering van eigenaar moest het café dicht. Het gezin vestigde zich in een andere herberg, op de Moorselbaan net achter de hoek.
Nicole was, fysiek althans, van het vroegrijpe type en haar make-up en kledij accentueerden dit nog: achter de toog een niet onbelangrijk verkoopargument. Uit het oog, uit het hart klopte in dit geval volkomen. Alle contacten tussen ons droogden vrij snel op. Ik ben er nooit meer blijven bij stilstaan, tot nu.

[Alostum]

Geplaatst: 16 Nov 2012 06:58 am

De man van Germaine heette Gaston. En Nicole heeft een zus, Diane. Ken je die eveneens?

[Alostum]

Geplaatst: 16 Nov 2012 10:54 am

Die namen komen mij nu inderdaad bekend voor. Haar zus was destijds "te jong" om in het wereldje van ons kwajongens mee te draaien.